Molla eşşəyi

Mamağan hekayələri

Molla eşşəyi

Rəvayətdi Mamağanin elindən

Dünya görmüş qocaların dilindən

Bizim Mamağanda bir şeyx varidi

Çox hemil minməli bir himaridi

Beyni boş fikridə ənsiz-alansız,

nə minməli lap noxdasız, palansız

nə başız ağrıdım az edim zəhmət

qıssaca deyim ki ulağa rəhmət

Ona Mamağanda diyərdi hami

dalda molla eşşəyi üzdə şeyxəmi

bu söz yersiz deyil düzün istəsən

çünki onu çox minərdi mirz həsən

Boş sözə aldanan sadə bir eşşək

nə bir gülməcə san nə buna et şək

O çox möhkəmidi oruc-namaza

Heç zaman namazı olmazdı qəza

Kamil bir müsəlman abid-ü zahid

Onun əmalına Ustadır* şahid

Deyir ki şex mənbər dibin kəsərdi

Dərindən Mollaya qulaq asardi

Molla danışardı duzəx-behişdən

çün çörəyi yağlanırdi bu işdən

Axirətdən, qılkörpüdən, siratdan

gah Şümürdən, Kərbəladan, furatdan

Söz salardi cəhənnəmdən filandan

yeddibaş əjdəha,əğrəb ilandan

qorxudardı cəhənnəmin odundan

Bağışlardı hurilərin budundan

kövrələrdi Şeyx Mollanin sözundən

Huridən diyəndə gedərdi özündən

Xoflanardı cəhənnəmin narından

xoşlanardı cənnət hurularından

Vəhşət ilə tamah vermiş əl-ələ

bu şeyxin canına salmış vəlvələ

İnanmışdı səadətə çatmağa

Cənnət içrə hurilərlə yatmağa

Göydəki allaha ibadət gərək

yerdədə Molladan itaət gərək

Gərək məsiyətdən həzər eyləmək

taki qıl körpüdən güzər eyləmək

bu işə lazimdi əcr-i axirət

var hər xəzinənin açarı əlbət

Əcr-i oxrəviyə olmaqa nayil

hər dərdə zillətə olmişdi qayil

Mollahəsəni mindirirdi dalına

taki cənnət içrə yeri salına

qaranlıq gecədə dişində fənar

yeridikcə sağa-sola tovlanar

Desəm yük altında necə zıqqınar

bu müzhik halına ürəyin yanar

Zıqqına-zıqqına, küçə bə küçə

dəndəni bir,iki atırdı üçə

Onu gəzdirirdi duraq bə duraq

dözməz bu zillətə heç uzunqulaq

Yolda ona gedə-gedə Mirz Həsən

Deyir yaxşıdırki deyim biləsən

Sənin bu işivin çoxdur səvabı

Səndən iraq olar duzəx əzabı

ya Şeyx sənin hər atdıqın qədəmə

verilər beş huri onbeş xədəmə

Yerin xoş gördükdə şeyx kürəyində

Allaha şükr edir öz ürəyində

Şükr olsun ilahi yüzmin mərtəbə

mənim üçün yaratdıqın mərkəbə

Benzini müfdə söz sürməsi rahat

dəndə, tormuz, hər birzadı aftamat

Həryana istəsəm sürüb gedirəm,

nə yağ töküb nədə təmir edirəm

Usta nağl edirki o bimürüvvət

Bu işə diyərdi dini üxüvvət

Əhsən üxüvvətə, Əhsən bu dinə

Dinqardaşı istir qardaşı minə

Mollalarda boldur minmək həvəsi

Budur mollalıqın baş fəlsəfəsi

Mirza dadanmışdı ona minməyi

Molladaki minsə bilməz ənməyi

Minməyə tapardı əlli bahana

inanmalı deyil gendən baxana

Şeyxi görmək həmin Mirz həsənağa

başlardı yalandan sızıldamağa

Şikayət edərdi öz ağrısından,

bel göynəməsindən dizağrısından

Usta deyir birgün dedim Mirz Həsən

Bu heyvanı minəndə heç bizləsən

dedi o tanəşdı vəzifəsinə

Yaxşı minik verər öz yiyəsinə

nə şıllağa qalxar, nə soncuq atar

Nə çox dingildədər, nə atib tutar

O həm xoş yerişdi həm əhl-i iman

belə olmalıdır hər bir müsəlman
Usta deyir gəl bu yazıq heyvanı,

minmə belə rəhm elə rəhmin hanı

Bir yazıq heyvana bu qədər cəfa

uyqun deyil insanlıqa, insafa

Vijdansız Mollanın bax cəvabına

Bu idi horməti öz əznabına

Deyir Usta sözün düzün söyləsəm

Alışmışam, olmaz onu minməsəm

Güman etməm allahada xoş gedə,

men qalam piyada eşşək boş gedə

Dordayaq eşşəyi hər adam minər

iki ayaqlısın minməkdi hünər

Kərim Mamağanlı